মুখ্য পৃষ্ঠা
"চামেলী,
তোৰ দেহাৰ
ভাঁজে ভাঁজে
ফাগুন না আগুন"
===============
তোৰ চুল উড়া হাওয়াৰ
ৰংগীন ফাগুন
হামাৰ মনে লাগাই দেলি তুই
কিসেৰ আগুন !
আগুনতো জ্বলে ছাই হয়ে যাবেক
ফাগুনতো চলি চৈত্ৰ আসিবেক
আৰ তুই লাগাই দেওয়া
মনেৰ আগুন
না নিভাইতে পাৰবি
না জ্বলাই ৰাখতে পাৰবি
খালি পুৰি পুৰি ছাই হয়ে যাবি
আৰ তুই দূৰ সে খিলখিল হাঁসি দেইকে
চলে যাইবিক
মুঁই ফাগুন না আগুন !
তোৰ দিল মে মুঁই ভি
লাগাই দেবি
ৰংগেৰ দাগ
বদনেৰ দাগ ধুই দেলে চাফা
দিলেৰ দাগ কিকৰে মিটাইবি
যেই দিন সে
তোৰ নেয়না মে কাজল
ঐ দিন সে
হামাৰ ছাতিটা ঘায়ল
যেই দিন সে
ফাগুনেৰ হাওয়ায় উড়ে তোৰ চুল
ঐ দিন সে
তুয়ে হামাৰ জীবনেৰ মূল
কবিতা
কি কবিতা
কিসেৰ কবিতা
বাদ দেলি কবিতাৰ ভাষা
এখন আয়,
ৰেস্তোৰায় বসি
প্ৰাণেৰ কথা খুলকে বলি
এই চামেলী,
তোৰ দিল টা দে
হামাৰ দিল টা নে
অ' অ' অ'
হামাৰ দিলটা নেইকে
তুই আবাৰ কি কৰবিক
যেই দিন সে
তোৰ দেহাৰ ভাঁজত
প্ৰেমেৰ ফাগুন
ঐ দিন সে
হামাৰ বুকে আগুন
অ...ই চা...মে...লী
তোৰ বদন মে
মুঁই ভি লাগাই দেবি আগ ৰে... !
ණ কন্দর্পজিৎ কল্লোল
