মুখ্য পৃষ্ঠা পৰহি মোৰ মৃত্যু হ'ব !
পৰি ৰ'ব এটা মৰাশ
হালধীয়া বিষাদ !
স্মৃতিৰ দস্তাবেজত বিচাৰিলে পাই যাব
দুচকুৰ উন্মাদ হেঁপাহ
সৰি পৰা
পৰি মৰা !
পৰহি মোৰ মৃত্যু হ'ব !
আপুনি বিচাৰিলে পাই যাব
ইতিহাসৰ পাতত সৰি পৰা
চেঁচুৰা কলিজাৰ ৰক্ত কোৰাল
ছিটিকি পৰা
ডোঙা বন্ধা !
(৩১/১২/১৪)
ණ কন্দৰ্পজিৎ কল্লোল
এজন মানুহে এখন নদীত
দুবাৰ গা-ধুব নোৱাৰে
সেয়ে যিবিলাক মানুহে
কবিতা নপঢ়ে
সিহঁতৰ বাবেই মই
কবিতা লিখোঁ !
সুখী মানুহৰ হৃদয়ত
সেউজীয়া ৰঙৰ আঁক-বাঁক
মোৰ হৃদয়ত
হালধীয়া সৰাপাতা
সুখী মানুহে কেতিয়াও নাকান্দে
যদিওবা কেতিয়াবা কান্দে
সিহঁতৰ অশ্ৰুত নিমখ নাথাকে
নেদেখে সিহঁতে ৰাতিৰ জোনাক
সিহঁতৰ বুকুত ঘৰ নাবান্ধে
সাধুকথাৰ ৰাজকুঁৱৰীয়ে
সুখী মানুহেনো কি বুজিব
মোৰ আধা লিখা
দুখৰ কবিতা
বিঃ দ্ৰঃ -
"সুখী মানুহে যেন আৰু
পঢ়িব নোৱাৰে মোৰ
দুখৰ কবিতা !"
ණ কন্দৰ্পজিৎ কল্লোল
(চাৰিমাহ আগতে এই কবিতাটো বাংলা ভাষাত লিখিছিলোঁ । মূল বাংলাৰ পৰা স্বকৃত অসমীয়া অনুবাদ ।)
(১)
ৰৈ ৰৈ অগনি জ্বলে ......
পুহমহীয়া ঠাণ্ডাতো
মোৰ হৃদয়ত
ফাগুনৰ বতাহ বলে !
(২)
গৃহবন্দী হৈ থকাটোৱে ভাল
বাহিৰত ওলালেই
তামসাবৃত্ত আকাশ !
ණ কন্দৰ্পজিৎ কল্লোল
তোৰ সুখ যৌনতা
মোৰ সুখ যৌনতা
তাৰ পিছতো
মোৰ দুখ বীৰ্যপতন
তোৰ দুখ বীৰ্যধাৰন
আমাৰ দুখ আমাৰ সময় !
ණ কন্দৰ্পজিৎ কল্লোল